Στο λεωφορείο..

Πριν λίγη ώρα,καθώς γυρνούσα με το αστικό σπίτι,στη στάση της Αριστοτέλους ο οδηγός άνοιξε τη μπροστινή πόρτα και είπε σε κάποιον κύριο να μπει μέσα.Εκείνος ευχαρίστησε τον οδηγό(γιατί δεν χτύπησε εισιτήριο) και πριν προλάβει καλά καλά να μπει φωνές και κλάματα γέμισε το λεωφορείο.Ήταν μια μικρή γύρω στα 13 πολύ όμορφα ντυμένη μέσα στα ροζ μοδάτα ρούχα της,η οποία έπασχε από κάποιας μορφής νοητική καθυστέρηση.Ο πατέρας της υπομονετικά και ευγενικά της εξηγούσε πως έπρεπε μόνο για λίγο ακόμη να καθίσουν μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους αλλά εκείνη επέμενε τον τραβούσε και του φώναζε πως δεν ήθελε να μείνει άλλο εκεί μέσα.Και εκείνος στην επόμενη στάση την πήρε απ'το χέρι την κατέβασε και κατεβαίνοντας ευχαρίστησε και πάλι τον οδηγό.
Λίγο πριν συμβούν αυτά,ένα κοριτσάκι κρατώντας έναν λούτρινο σκύλο κάθισε δίπλα μου και μου χαμογέλασε.Όταν άδειασαν οι 2 θέσεις πίσω μου,η μαμά του το πήρε και κάθισαν μαζί.Κάποια λεπτά πριν το λεωφορείο φτάσει στο τέρμα ακούστηκε από τα ηχεία:"Επόμενη στάση,next stop Νέος Σιδηροδρομικός Σταθμός" και τότε το κοριτσάκι ρώτησε με μεγάλο ενθουσιασμό τη μαμά του:"Μαμά,τώρα πάμε στον παιδικό σταθμό με τα άλλα παιδάκια;" και η μαμά της φυσικά της εξήγησε τι είναι ο σιδηροδρομικός σταθμός.
Από όλα αυτά κράτησα τη δύναμη και την υπομονή του πατέρα,την ανθρωπιά του οδηγού,την αθωότητα και το θάρρος του μικρού παιδιού.Πόσοι από εμάς τα τολμάμε όλα αυτά;Πόσοι θα αντέχαμε να είχαμε έναν παράλυτο συγγενή,να τον στηρίζουμε,να τον προσέχουμε,να τον αγαπάμε;..Πόσοι από εμάς ανοίγουμε την πόρτα μας όταν ο διπλανός μας έχει ανάγκη;Πόσοι από εμάς έχουν το θάρρος να κάνουν μια ερώτηση ορθή;
Πόσοι;...
ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ,ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ,ΝΑ ΝΟΙΑΖΕΣΤΕ.
Παρατηρείστε την επόμενη φορά που θα βρεθείτε με άγνωστους ανθρώπους πόση ομορφιά κρύβουν κάποιες στιγμές.Και μη τις ξεχάσετε ποτέ ξανά.
Life is wonderful...Kishnamurti:ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙΣ; δείτε το!!!!